กรุณาใช้ตัวระบุนี้เพื่ออ้างอิงหรือเชื่อมต่อรายการนี้: http://kb.psu.ac.th/psukb/handle/2016/12845
ระเบียนเมทาดาทาแบบเต็ม
ฟิลด์ DC ค่าภาษา
dc.contributor.advisorวินีกาญจน์ คงสุวรรณ-
dc.contributor.authorธัญญลักษณ์ เพ็งเจริญ-
dc.date.accessioned2020-04-30T08:27:30Z-
dc.date.available2020-04-30T08:27:30Z-
dc.date.issued2019-
dc.identifier.urihttp://kb.psu.ac.th/psukb/handle/2016/12845-
dc.descriptionวิทยานิพนธ์ (พย.ม. (การพยาบาลจิตเวชและสุขภาพจิต))--มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 2562en_US
dc.description.abstractThe quasi-experimental research aimed to examine the effect of psychological distress management on coping of adolescents affected by the unrest situation in southern Thailand. The sample was students aged 15-18 years, studying in senior high school in Narathiwat province. Purposive sampling was used to select 50 participants. Twenty five participants were allocated to the experimental group, and 25 to the control group. Research instruments consisted of; a demographic data form, a questionnaire, the Psychological Impact Scale for Crisis Event-10 (PISCES-10), a coping scale, and a psychological distress management program including the change from distress to happiness notebook. The program included 4 sessions, each of 90-120 minutes, once a week. Content validity of instruments was verified by three experts. Cronbach's alpha coefficient was used for reliability testing of PISCES-10, yielding a value of .78. Data were analyzed using frequency, percentage, mean, standard deviation, chi- square comparison between before and after of the experimental group was analyzed using Paired-t test. The mean difference between control group and experimental group was analyzed using Independent-t test. The result revealed that after the intervention, the experimental group had a mean coping score significantly higher than before participating in the program (p < .05). In addition, after the experimental period, the intervention group, who received psychological distress management intervention, had a mean coping score significantly higher than the control group (p < .05). In conclusion, the psychological distress management program could promote coping of adolescents when they are faced with psychological distress such as in the Unrest situation. Therefore, educational professionals and health care providers could apply this program to enhance adolescent's learning and adaptation to the situation around them and thereby reduce their psychological distress in the future.-
dc.language.isothen_US
dc.publisherมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์en_US
dc.subjectจิตบำบัดวัยรุ่น นราธิวาสen_US
dc.subjectจิตบำบัดแบบความคิดปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสำหรับวัยรุ่น นราธิวาสen_US
dc.titleผลของโปรแกรมการจัดการความทุกข์ทรมานทางจิตใจต่อการเผชิญปัญหาของวัยรุ่นที่ได้รับผลกระทบจากสถานการณ์ความไม่สงบในภาคใต้en_US
dc.title.alternativeThe Effect of Psychological Distress Management on Coping of Adolescents Affected by the Unrest Situation in Southern Thailanden_US
dc.typeThesisen_US
dc.contributor.departmentFaculty of Nursing (Psychiatric Nursing)-
dc.contributor.departmentคณะพยาบาลศาสตร์ ภาควิชาการพยาบาลจิตเวช-
dc.description.abstract-thการวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของโปรแกรม การจัดการความทุกข์ทรมานทางจิตใจต่อการเผชิญปัญหาของวัยรุ่นที่ได้รับผลกระทบจาก สถานการณ์ความไม่สงบในภาคใต้ โดยศึกษาในกลุ่มตัวอย่างที่มีอายุ 15-18 ปี เป็นนักเรียน 50 คน กลุ่มตัวอย่าง 25 คน มัธยมศึกษาตอนปลายที่ศึกษาอยู่ในโรงเรียนมัธยมในจังหวัดนราธิวาสจํานวน ผ่านการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงจากคุณสมบัติที่ผู้วิจัยกําหนดซึ่งแบ่งเป็นกลุ่มทดลอง และกลุ่มควบคุมจํานวน 25 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป แบบ ประเมินความทุกข์ทรมานทางจิตใจ (PISCES-10) แบบประเมินการเผชิญปัญหา และโปรแกรมการ จัดการความทุกข์ทรมานทางจิตใจ ซึ่งประกอบด้วยสมุดบันทึกเปลี่ยนทุกข์ให้เป็นสุข มีการดําเนิน กิจกรรมทั้งหมด 4 ครั้งสัปดาห์ละ 1 ครั้งติดต่อกัน ใช้ระยะเวลา 90-120 นาที เครื่องมือวิจัยผ่านการ ตรวจสอบโดยผู้ทรงคุณวุฒิจํานวน 3 ท่าน ทดสอบความเที่ยงของเครื่องมือแบบประเมินการเผชิญ ปัญหาวิธีสัมประสิทธิ์ครอนบาคแอลฟา เท่ากับ 78 วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบความแตกต่างระหว่างกลุ่ม โดยใช้ไคสแควร์ (Chi- square) รวมถึงเปรียบเทียบผลการศึกษาทั้งกลุ่มทดลองแบบก่อนและหลังการทดลองโดยใช้สถิติที คู่ (Paired-t test) เปรียบเทียบหลังการทดลองระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง (Independent-t test) ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองหลังได้รับโปรแกรมการจัดการความทุกข์ทรมาน ทางจิตใจมีค่าคะแนนเฉลี่ยการเผชิญปัญหาสูงกว่าก่อนได้รับโปรแกรมการจัดการความทุกข์ทรมาน ทางจิตใจอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติที่ .05 และหลังได้รับโปรแกรมการจัดการความทุกข์ทรมานทาง จิตใจในกลุ่มทดลองมีค่าคะแนนเฉลี่ยการเผชิญปัญหาสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ ที่ 05 จากผลการวิจัยแสดงถึงโปรแกรมการจัดการความทุกข์ทรมานทางจิตใจสามารถ ส่งเสริมให้วัยรุ่นมีการเผชิญปัญหาได้อย่างเหมาะสมเมื่อเผชิญกับสถานการณ์รุนแรงที่ก่อให้เกิด ความทุกข์ทรมานทางจิตใจได้ ดังนั้นบุคลากรที่เกี่ยวข้องไม่ว่าจะเป็นบุคลากรด้านการศึกษา หรือ แม้แต่บุคลากรให้การบริการด้านสุขภาพสามารถนําโปรแกรมไปประยุกต์ให้วัยรุ่นเกิดการเรียนรู้ และปรับตัวต่อสถานการณ์อย่างเหมาะสมและไม่เกิดความทุกข์ทรมานทางจิตใจในระยะยาวได้-
ปรากฏในกลุ่มข้อมูล:647 Thesis

แฟ้มในรายการข้อมูลนี้:
แฟ้ม รายละเอียด ขนาดรูปแบบ 
435289.pdf1.42 MBAdobe PDFดู/เปิด
แสดงระเบียนรายการแบบย่อ


รายการทั้งหมดในระบบคิดีได้รับการคุ้มครองลิขสิทธิ์ มีการสงวนสิทธิ์เว้นแต่ที่ระบุไว้เป็นอื่น