กรุณาใช้ตัวระบุนี้เพื่ออ้างอิงหรือเชื่อมต่อรายการนี้:
http://kb.psu.ac.th/psukb/handle/2016/11238
ชื่อเรื่อง: | ผลของโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอนในผู้ป่วยสูงอายุและผู้ดูแล |
ชื่อเรื่องอื่นๆ: | Effect of Integrated Ventilator Weaning Program on the Reduction of Uncertainty Feeling in Elderly Patients and Caregivers |
ผู้แต่ง/ผู้ร่วมงาน: | เพลินพิศ ฐานิวัฒนานนท์ สุกุมา เต็มแก้ว Faculty of Nursing (Medical Nursing) คณะพยาบาลศาสตร์ ภาควิชาการพยาบาลอายุรศาสตร์ |
คำสำคัญ: | ทางเดินหายใจ โรค การพยาบาล;เครื่องช่วยหายใจ;การพยาบาลผู้ป่วยสูงอายุ |
วันที่เผยแพร่: | 2017 |
สำนักพิมพ์: | มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ |
บทคัดย่อ: | This quasi experimental research aimed to examine the effect of integrated ventilator weaning program on the reduction of uncertainty feeling in elderly patients at a university hospital in Southern Thailand. Fifty patients were purposively selected and assigned equally into the experimental group and the control group. Participants in the control group received usual care while those in the experimental group received the integrated ventilator weaning program. This program was developed by the researcher based on the uncertainty in illness framework of Mishel. The program included assessing need of patients during weaning of respirator and providing related information, promoting pulmonary rehabilitation, and promoting family participation. Instruments used for data collection included (1) the Demographic and Illness Questionnaire (DIQ), (2) the Uncertainty for Weaning Assessment (UWA), and (3) The Weaning Flow Sheet (WFS). Instruments included the Need Assessment of Patients during Weaning of Respirator and integrated ventilator weaning program with providing related information, promoting pulmonary rehabilitation, and promoting family participation. The content validity of the program and all instruments was examined by three experts, and the reliability was evaluated using test-retest, which yielded values of .96 and .86respectively. Demographic data were analyzed by using descriptive statistics and Chi-Square test. The uncertainty scores were analyzed by using paired t-test and independent t-test. The results revealed that: 1. After intervention completion, mean scores of uncertainty of the Elderly patients and Caregivers in the intervention group were statistically lower than before receiving the intervention (p <.05). 2. After intervention completion, mean scores of uncertainty of the Elderly patients and Caregivers in the intervention group were statistically lower than those in the control group (p <.05). 3. When comparing mean times in weaning practice of the patients in the intervention group and those in the control group at days 1, 2, and 3, there were no statically significant differences (p > .05). The findings indicate that the integrated ventilator weaning program could reduce uncertainty feeling in elderly patients. However, the program could not extend time the tolerated of weaning practice of the patients. |
Abstract(Thai): | การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลองมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาผลของโปรแกรมการหย่า เครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอนในผู้ป่วยสูงอายุและผู้ดูแล ในโรงพยาบาล สังกัดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย ผู้ป่วยสูงอายุที่หย่าเครื่องช่วยหายใจ จํานวน 50 ราย และผู้ดูแล จํานวน 50 ราย โดยแบ่งเป็นกลุ่มควบคุม 25 ราย ซึ่งได้รับการพยาบาล ตามปกติและกลุ่มทดลอง 25 ราย ซึ่งได้รับโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลด ความรู้สึกไม่แน่นอนที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นจากทฤษฎีความรู้สึกไม่แน่นอน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บ รวบรวมข้อมูล ประกอบด้วย (1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคลและข้อมูลการเจ็บป่วยของผู้ป่วย และผู้ดูแล (2) แบบประเมินความรู้สึกไม่แน่นอนในระยะหย่าเครื่องช่วยหายใจของผู้ป่วยและผู้ดูแล (3) แบบประเมินความพร้อมในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ และ (4) แบบบันทึกระยะเวลาที่สามารถฝึก หายใจได้ในแต่ละวัน ส่วนเครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง ได้แก่ (1) แบบประเมินปัญหาและความต้องการ ของผู้ป่วยในระยะหย่าเครื่องช่วยหายใจ และ (2) โปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการ ซึ่งประกอบด้วยแผนการให้ข้อมูลแผนการพยาบาลเพื่อส่งเสริมสมรรถภาพปอด และแผนการสนับสนุน ให้ผู้ดูแลช่วยดูแลผู้ป่วยระยะหย่าเครื่องช่วยหายใจ ตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหาของเครื่องมือ และโปรแกรมทั้งหมดโดยผู้ทรงคุณวุฒิจํานวน 3 ท่าน ได้ค่าความตรงเชิงเนื้อหา (S-CVI) เท่ากับ 1 และทดสอบความเที่ยงของแบบประเมินความรู้สึกไม่แน่นอนของผู้ป่วยและผู้ดูแล โดยวิธีการวัดซ้ํา ได้ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ เท่ากับ .96 และ .86 ตามลําดับ วิเคราะห์ข้อมูลส่วนบุคคลและข้อมูล การเจ็บป่วยด้วยสถิติพรรณนาและสถิติไคน์สแควร์ ทดสอบสมมติฐานการวิจัยด้วยสถิติทีคู่ และสถิติ ทีอิสระ ผลการศึกษา พบว่า 1. คะแนนเฉลี่ยความรู้สึกไม่แน่นอนของผู้ป่วยและผู้ดูแลภายหลังได้รับโปรแกรม การหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอนต่ํากว่าก่อนการได้รับโปรแกรม การหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอนอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (p <.05) 2. ภายหลังการทดลองคะแนนเฉลี่ยความรู้สึกไม่แน่นอนของผู้ป่วยและผู้ดูแลใน กลุ่มทดลองที่ได้รับโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอน ต่ํากว่ากลุ่มควบคุมที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสําคัญทางสถิต (p<.05) 3. ระยะเวลาที่สามารถฝึกหายใจได้ ณ วันที่ 1, 2 และ 3 ของการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ระหว่างกลุ่มที่ได้รับโปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการเพื่อลดความรู้สึกไม่แน่นอน ไม่มีความแตกต่างกันกับกลุ่มที่ได้รับการพยาบาลตามปกติอย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (p >.05) ผลการวิจัยครั้งนี้แสดงให้เห็นว่า โปรแกรมการหย่าเครื่องช่วยหายใจแบบบูรณาการ สามารถลดความรู้สึกไม่แน่นอนในระยะหย่าเครื่องช่วยหายใจของผู้ป่วยสูงอายุและผู้ดูแลได้ แต่ไม่ได้ เพิ่มเวลาที่สามารถฝึกหายใจในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ |
รายละเอียด: | วิทยานิพนธ์ (พย.ม. (การพยาบาลผู้ใหญ่))--มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 2560 |
URI: | http://kb.psu.ac.th/psukb/handle/2016/11238 |
ปรากฏในกลุ่มข้อมูล: | 646 Thesis |
แฟ้มในรายการข้อมูลนี้:
แฟ้ม | รายละเอียด | ขนาด | รูปแบบ | |
---|---|---|---|---|
415789.pdf | 1.64 MB | Adobe PDF | ดู/เปิด |
รายการทั้งหมดในระบบคิดีได้รับการคุ้มครองลิขสิทธิ์ มีการสงวนสิทธิ์เว้นแต่ที่ระบุไว้เป็นอื่น